بسم الله الرحمن الرحیم

فشارها و مصایب زندگی ، روح را لطیف می کنند ؛ لذا تو لطیف می شوی و دکمه های درونت را می یابی .

فشار یعنی کمکی که خداوند به ما می کند تا به آن بالا و به آن قلّه برسیم . یک حرکت کوچک تو به طرف خدا  تو را به سراشیبی می اندازد تا سریع تر و آسان تر راه و مسیر خدا را بروی .

حال ما به چه طریق باید حرکت کنیم ؟ با اعتقاد به غیب و عمل به آن اعتقاد .

یعنی آنچه خداوند می فرماید : " بکن " یعنی واجبات را انجام بده و آنچه می فرماید " نکن " یعنی محرمات را ترک کن . وقتی تو در چهار چوب فقه به این طریق عمل کردی و رفتی در هدایت اولیه ؛ او تو را به هدایت ثانویه هل می دهد و تو را در مسیر زیبای عبودیت قرار می دهد و تو عبد او می شوی و این قدم اول تو است که به پلّه ی اول نردبان آسمان پا می گذاری ؛ درست مانند مسافری که بعد از تهیه ی بلیط ، تازه پا به اولین پله ی اتوبوسی می گذارد که می خواهد به طرف مقصد مورد نظر حرکت کند .

                                    بسم الله الرحمن الرحیم  

یادمان نیست در این منزل ویرانه ،

چرا آمده ایم ؟!

یادمان رفته ؛ مسافر هستیم

از کجا آمده ایم ؟

وقت تنگ است ، خواب سنگین

کنون راهزن شب ،

همچنان از من و ما می دزدد

رفت سرمایه زدست !

واه دریغ ، عمر گرانمایه ی ما ؛

که در این عالم نفس

 نفس ها زده ایم ؛

از نفس افتادیم

آه آن خانه ی خضری خراب ،

به خرابات در این جاده ی شوم  آمده ایم

جاده بس سنگلاخی و راه پراز آتش و خون

واه  فریاد و فغان !

به کجا می روی آخر ، چنان تند و شتاب

عمرمان رفت کنون ، هیچ نداریم

 خدایا به باقی زمان ! 

ما از آن خانه ی خضرای وجود ، دور شده ایم

شب تاریک جنون ، جاده ی سنگلاخ وجود

  ما کنون ؛ گم شده ایم

از کجا دور زنیم برگردیم ؟ !

دستمان گیر خدایا !  که ما برگردیم  

شعر از ایرانمنش